Hij was op zijn eigen wijze een markant figuur. Door de ziekte van Parkinson moest hij zijn werk als jurist bij de Vereniging Van Artsen opgeven. Dat was in een periode dat hij nog - vaak met anderen - op zijn racefietsje, een ‘rondje Wijk’ reed. Toen dat steeds meer problemen ging opleveren, wilde hij gaan tennissen. In een korte tijd maakte hij zich de basisbewegingen eigen.

Hij speelde graag op de woensdagochtenden met veelal dames en enkele heren een potje mee. Omdat het toch voor de drie anderen in het dubbelspel een opgaaf was om zijn onnavolgbare spel te ‘lezen’ wisselde hij na een kwartiertje van baan en verbaasde weer anderen met zijn onverwacht korte slice-ballen. Het kostte mij persoonlijk moeite om van hem te winnen door de grote afstanden die je sprintend moest afleggen.

Ook was hij nog een tijd actief in de Baanonderhoudscommissie. Daar verrichte hij wat lichtere werkzaamheden. Hij bleek ook daar een geziene figuur met zijn ‘tongue in cheek’ opmerkingen.

Nadat hij gestopt was met tennis, reed ik met hem nog een keer op een woensdagochtend met de tweepersoons driewieler van Het Houtens Erf naar de tennisbaan tot aan de kunstgrasbanen waar de dames blij verrast waren door zijn komst. Daar had hij het, voor zover verstaanbaar, nog regelmatig over.

Helaas werd zijn ziekte steeds meer baas over hem. Het werd moeilijk communiceren doordat zijn stem hem ook steeds meer in de steek liet. Hij kreeg een longontsteking, door de Engelsen wel eens ‘an old mens friend’ genoemd. Omringd door zijn twee kinderen en hun moeder stierf hij een milde dood.

Harrie vaarwel!

Op dinsdag 7 mei tussen 19.00 en 19.45 uur is er gelegenheid afscheid van Harrie te nemen in Rouwcentrum De Vlier, Vlierweg 7 in Houten.